‍

عصر خلافت امام علی علیه السلام بود، آن حضرت روزی در مسجد کوفه در حضور جمعیت

بالای منبر رفت، پس از حمد و ثنا فرمود: ای مردم! گناهان بر سه گونه اند:

❶ گناهی که آمرزیده شده است

❷ گناهی که آمرزیده نشده است

❸ گناهی که بر صاحبش، هم امید بخشش داریم و هم ترس عدم بخشش.

  ‍ حبه عرنی عرض کرد: ای امیر مؤمنان! آنها را برای ما شرح بده. امام علی (علیه السلام) فرمود:

**** ‍ گناهی که آمرزیده است: آن گناهی است که خداوند بنده اش را به خاطر آن به بلاها مبتلا و مجازات کند، پس خداوند بردبارتر و کریم تر از آن است که بنده اش را دو بار مجازات نماید. 

****‍ اما گناهی که آمرزیده نشود: عبارت است از ستمهایی که بعضی ازر انسانها بر بعضی می کنند،  خداوند به خودش سوگند یاد کرد و فرمود: به عزت و عظمتم سوگند که ظلم هیچ ظالمی (بدون مجازات) از من نگذرد، گرچه آن ظلم، زدن مشتی به مشتی، یا مالیدن دستی به دستی (برای هوسرانی) و یا شاخ زدن شاخداری به بی شاخ باشد. پس خداوند برای بندگان، از یکدیگر قصاص می گیرد، تا ستمی از کسی (بدون مجازات) نماند، سپس خداوند در روز قیامت آنها را برای حساب رسی زنده کند.

  ****‍ اما گناه سوم: گناهی است که خداوند آن را پوشانده است و توبه را بر صاحبش ارزانی فرموده است و گنهکار به گونه ای شده که از گناهان خود ترسان و به رحمت خدا، امیدوار است، ما برای چنین گنهکاری، همان حال را داریم که خودش همان حال را دارد که عبارت از ترس از عذاب و امید به رحمت الهی باشد .

‍ اصول کافی، باب فی ان الذنوب ثلاثة، حدیث 1 ص443 ج2

همرنگ ولایت باش رسوای جماعت شو

رسول خدا به عمار یاسر فرمود:

“یا عَمّار اِن سَلَکَ النّاس کُلُّهم وادیاً وَ سَلَکَ عَلیّ وادیاً فأسلک وادی عَلیُّ وَ خل عَنِ النّاس”

ای عمار! اگر تمام مردم دنیا به راهی می روند و علی تنها از راه دیگری می رود، پس تو به راهی برو که علی می رود و مردم را رها کن!

? ینابیع الموده قندوزی باب43

سليم مى‏ گويد: سپس على عليه السّلام فرمود: اى مردم، آيا مى ‏دانيد كه خداوند در كتابش اين آيه را نازل كرد:

 إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً[1]، «خداوند خواسته است كه رجس و پليدى

را از شما اهل بيت ببرد و شما را پاك گرداند».

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مرا و فاطمه و دو پسرم حسن و حسين را جمع كرد و رو اندازى‏[2] بر روى ما انداخت

و فرمود: «اينان اهل بيت من و فاميل و اقرباى من هستند. آنان را ناراحت مى ‏كند آنچه مرا ناراحت مى‏كند، و مرا

اذيت مى ‏كند آنچه آنان را اذيت مى ‏كند، و مرا به تنگ مى ‏آورد آنچه آنان را به تنگ مى ‏آورد. رجس و پليدى را از

ايشان ببر و آنان را پاك گردان».

امّ سلمه عرض كرد: يا رسول اللَّه، من هم با شما هستم؟ فرمود: «عاقبت تو به خير است، ولى اين آيه فقط در باره

 من و برادرم و دخترم فاطمه و دو پسرم و نه نفر از فرزندان پسرم حسين بطور خاص نازل شده و احدى غير از آنان

در اين آيه همراه ما نيست».

همه حاضرين (در مجلس مناشده) گفتند: شهادت مى‏ دهيم كه امّ سلمه اين مطلب را براى ما نقل كرد. و ما همين

را از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله پرسيديم، و آن حضرت براى ما مثل حديث امّ سلمه را نقل فرمود.3

أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم ؛ ص297

[1] ( 23) سوره احزاب: آيه 33.
[2] ( 24) در كتاب احتجاج: روانداز فدكى.
[3] هلالى، سليم بن قيس، أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1416 ق.

و از آن جمله است آنچه اسماعيل بن عمير (بسندش) از طلحة بن عميره روايت كرده كه گفت:

على عليه السلام مردم را در باره گفتار رسول خدا (ص) كه فرمود: «هر كه من مولاى او هستم على فرمانروا

و مولاى او است» سوگند داد (كه هر كه آن را شنيده گواهى دهد) پس دوازده نفر از انصار گواهى دادند،

و انس بن مالك كه در ميان مردم بود گواهى نداد، أمير المؤمنين عليه السلام فرمود: اى انس! گفت: بله،

فرمود: چه چيز جلوگيرى كرد تو را و مانع از اين شد كه گواهى دهى با اينكه تو هم شنيدى آنچه اينان شنيدند؟

گفت: اى امير مؤمنان سالمند و پير شده‏ام و فراموش كرده‏ام! أمير المؤمنين عليه السلام گفت: بار خدايا اگر

اين مرد دروغ ميگويد او را بيك سفيدى- يا فرمود: بيك پيسى- (در سرش) دچار كن كه عمامه (و آنچه بر سر بندد)

آن را نپوشاند، طلحة (راوى حديث) گويد: خدا را گواه ميگيرم كه سفيدى را (پس از زمانى) در ميان دو چشمش ديدم.

الإرشاد للمفيد / ترجمه رسولى محلاتى، ج‏1، ص: 353

فرمود: شما را بخدا قسم مى‏دهم، آيا مى‏دانيد كه خداوند در سوره حج چنين نازل كرد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ارْكَعُوا وَ

اسْجُدُوا وَ اعْبُدُوا رَبَّكُمْ وَ افْعَلُوا الْخَيْرَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ وَ جاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ، هُوَ اجْتَباكُمْ وَ ما جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي

الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِيكُمْ‏

إِبْراهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ وَ فِي هذا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيداً عَلَيْكُمْ وَ تَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ، فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ

وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ اعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلى‏ وَ نِعْمَ النَّصِيرُ[1]، «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد ركوع و سجود بجا

آوريد و پروردگار خود را عبادت كنيد و كار نيك انجام دهيد به اميد آنكه رستگار شويد. در راه خدا آن طور كه سزاوار است

جهاد كنيد. او شما را برگزيد و در دين بر شما سختى قرار نداد، دين پدرتان ابراهيم كه از قبل شما را مسلمان ناميد، و

در اين باره تا پيامبر شاهد بر شما باشد و شما شاهدان بر مردم باشيد. نماز را بپا داريد و زكات را بپردازيد و به كمك

خداوند خود را از معصيت باز داريد. او صاحب اختيار شماست و خوب صاحب اختيار و خوب يارى‏كننده‏اى است».

(وقتى اين آيه نازل شد) سلمان بپا خاست و عرض كرد: يا رسول اللَّه، اينان چه كسانى هستند كه تو بر آنان شاهدى

و آنان بر مردم شاهدند، و خداوند آنان را برگزيده و در دين بر آنان سختى قرار نداده، همان كه دين پدرشان ابراهيم

است؟ فرمود: از اينان فقط سيزده نفر قصد شده و هيچ كس ديگرى از امت قصد نشده است. سلمان پرسيد:

يا رسول اللَّه، آنان را براى ما بيان فرما؟ فرمود: «من و برادرم و يازده نفر از فرزندانم».

حاضرين در مجلس گفتند: آرى بخدا قسم.

أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم، ص: 298