روزی در محضر مقام معظم رهبری بودم که فرمودند: من در زمان جنگ، همیشه با لباس نظامی در جبهه‌ها

حاضر می‌شدم. اما تردید داشتم که آیا مصلحت همین است که من لباس پیغمبر (صلی ا…علیه وآله) را کنار

بگذارم و این لباس نظامی را بپوشم یا با همان لباس روحانی در جبهه‌ها حضور پیدا کنم؟ یک روز پنجشنبه که

از جبهه به منظور شرکت در نماز جمعه به تهران آمدم، برای دادن گزارش مستقیماً از فرودگاه به جماران رفتم.

امام(ره) در پشت پنجره ایستاده بودند. من مشغول باز کردن بند پوتین‌ها شدم و این کار مدتی طول کشید.

حضرت امام(ره) همچنان ایستاده بودند و با لبخند، به دقت مرا نگاه می‌کردند. چون وارد اتاق شدم و دست

امام را بوسیدم، ایشان دستی به شانه من زدند و فرمودند: زمانی پوشیدن لباس سربازی در عرف ما خلاف

مروت بود، ولی می‌بینم برازنده شماست. با این کلام دلربای امام، تردید از دلم بیرون رفته و همیشه از

پوشیدن لباس نظامی لذت می‌بردم.

(حجت الاسلام مجتبی ذوالنوری)