آقا جان!…

هر شب یتیم توست دل جمکرانی ام
جانم به لب رسیده بیا یار جانی ام
از باد ها نشانی تان را گرفته ام
عمری است عاجزانه پی آن نشانی ام
طی شد جوانی من و رؤیت نشد رخت
شرمنده ی جوانی از این زندگانیم
با من بگو که خیمه کجا می کنی به پا?
آخر چرا به خاک سیه می نشانی ام؟
در روضه احتمال حضورت قوی تر است
شاید به عشق نام عمویت بخوانی ام
این روزها که حال مرا درک می کنی
بگذار دست بر دل آتشفشانی ام
در به دری برای غلام تو خوب نیست
تأیید کن که نوکر صاحب زمانی ام…

روزی در کشور ما آمریکائیانی که کار می کردند حق توحش میگرفتند….

خاری برای ملت ایران از این بدتر…..

اما روزی آمد که خودشان درخواست مذاکره با ایران را دادند…

ایرانی که بیش از 35 سال است مردمانش فریاد مرگ بر آمریکا سر میدهند و پرچم کشور آمریکا را علنا و با افتخار به آتش می کشند…

این است نتیجه مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم و جور…

اما امروز میخواهم بگویم ای دولتمردان یادتان نرود دشمن دشمن است….

زنده باد ایران…