در معانى الاخبار آمده است كه پيغمبر در سفارش به ابى ذر فرمود:”

شگفتا از كسى كه به دوزخ يقين دارد چرا بخندد”

و فرمود:

“بپرهيز از خنده بسيار كه دل را بميراند.”

 عيون:  امام صادق (ع) فرمود:

“چه بسيار پر خنده و بازيگر كه روز قيامت پر گريه است، و چه بسيار پر گريه بر گناه خود و ترسان كه روز قيامت

در بهشت پر شاد است و خندان.”

 امالى طوسى:على (ع) كه خنديدن پيغمبر (ص) همان تبسم بود و روزى به جوانان انصار گذر كرد كه گفتگو ميكردند

و از پر دهانخود مى‏ خنديدند و فرمود:

“اى شما حاضران هر كه از شماها آرزويش او را فريب داده و در كار خير كوتاهى كرده سرى بگورها كشد و از زنده شدن

در قيامت عبرت گيرد، مرگ را ياد كنيد كه شكننده هر لذت و خوشى است.”

 امام باقر عليه السّلام فرمود:

“عجب است كسى كه براى ترس از درد از خوراك پرهيز كند چگونه از ترس دوزخ از گناهان پرهيز نكند.”

آسمان و جهان (ترجمه كتاب السماء و العالم بحار الأنوارجلد 54) ؛ ج‏6 ؛ ص211

كيفيت دفن آن بزرگوار اين است كه:

پس از غسل و كفن چهار تابوت به مسجد كوفه بردند و بر آنها نماز خواندند، سپس يك تابوت به بيت شريف، و يكى به جانب كعبه

و يكى به جانب مدينه و يكى به جانب بيت المقدس حمل شد و اين كار براى استتار بدن پاك امام عليه السّلام صورت گرفت.

امام عليه السّلام به دو فرزندش حسن عليه السّلام و حسين عليه السّلام فرموده بود: وقتى پيكر مرا حمل كرديد، منتظر بمانيد

تا قسمت جلوى تابوت بلند شود و شما قسمت عقب را حمل كنيد، و چون پاسى از شب گذشت، حسن و حسين عليهم السّلام و

افراد خاصّى برخاستند، و ديدند جلو تابوت حمل شد و قسمت عقب را حمل كردند، حاملان بدن گفتند: در حال حمل صداى

تسبيح و تكبير و تسليت فرشتگان به گوشمان مى ‏رسيد و مى‏ گفتند: خدا در مصيبت حجّت اللَّه بر مردم، به شما صبر دهد،

وقتى به بيرون شهر رسيديم، سنگ سفيدى را مشاهده نموديم كه جلو تابوت در همان جا به زمين آمد و ما هم عقب آن را ب

ر زمين گذاشتيم و سنگ را برداشتيم، ديديم، تخته‏اى است كه بر آن نوشته شده: اين قبرى است كه نوح نبىّ عليه السّلام براى

وصىّ محمد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم هفتصد سال پيش از طوفان، آماده كرده است، و على عليه السّلام را در همان جا دفن

و قبر شريف را مستور نمودند، كه تا زمان «هارون الرشيد» اين اختفا ادامه داشت.

إرشاد القلوب /ج‏2 ؛ ص376-377