علامه بزرگ سيّد شرف الدّين جبل عاملي صاحب كتاب «المراجعات» مي گويد: يكي از مسيحيان ثروتمند لبنان نزدم آمد و گفت: مي خواهم مسلمان شوم، وظيفه ام چيست؟
گفتم: دو ركعت نماز صبح بخوان و سه ركعت نماز مغرب.
گفت: مسلمانان هفده ركعت نماز مي خوانند!
گفتم: مسلماني آنها يك مقدار قوي شده است، از اين رو پيامبر اسلام براي تازه مسلمانان، بنابر نقل تواريخ، دو ركعت نماز صبح و سه ركعت نماز مغرب مي خواندند، اكنون كه شما مسلمان شده ايد، همين اعمال را انجام بدهيد كافي است.
كم كم اين شخص تازه مسلمان، قوي شد، و به مساجد مي رفت و مانند ساير مسلمانان، نمازهاي پنجگانه را به جا مي آورد.
تا اينكه ماه رمضان فرارسيد، ايشان سراسيمه نزد من آمد و گفت: آيا من هم بايد روزه بگيرم؟
گفتم: خير، روزه مربوط به كهنه مسلمان ها است، مسلمانان صدر اسلام، پس از مدّت طولاني كه از بعثت پيامبر گذشت، به روزه گرفتن مأمور شدند.
گفت: مي خواهم روزه بگيرم.
گفتم: هر اندازه كه آمادگي داري روزه بگير.
همين روش باعث گرديد كه در سال دوّم، تمام ماه رمضان را روزه گرفت، و اكنون او از مسلمانان نيرومند لبنان است، نماز شبش ترك نمي شود، و مهمترين بودجه ها و كمبودهاي مالي جنوب لبنان (مركز شيعه نشين) را او تأمين مي كند.
آري هنگامي كه پيامبر7 معاذبن جبل را براي ارشاد مردم، به يمن فرستاد به او فرمود: يا معاذ بشر و لاتنفر، يسر و لاتعسر.
«اي معاذ! با بشارت و چهره شاد و گشاد با مردم روبرو شو، (و كاري را كه موجب فرار مردم از اسلام گردد انجام نده) آسان بگير و سخت نگير»

 استاد قرائتی می گوید:

هفت ساله بودم كه به يكى از مساجد كاشان رفتم ، در صف اوّل نمازجماعت ايستاده بودم كه پيرمردى مرا گرفت و مثل گربه به عقب پرتاب كرد و گفت : بچه صف اوّل نمى ايستد! و اين در حالى بود كه با بى احترامى هم جايى را غصب كرد و هم ذهن كودكى را نسبت به نماز و مسجد منكدر كرد.
پس از گذشت سالها هنوز آن خاطره تلخ در ذهنم مانده است .

خداوند به پدرم فرزندى عطا نکرده بود و سنّ او از چهل سال مى گذشت که همسر دوّمى انتخاب کرد،

بازهم بچه دار نشد. او به فرزندار شدن خود امیدوار بود و ماءیوس نبود تا اینکه خداوند سفر حجى را

قسمت او کرد. ایشان در طواف و نماز به سایرین کمک مى کرد و از آنان مى خواست در کنار کعبه براى

فرزنددار شدنش دعا کنند و آنان در کنار کعبه دعا مى کردند. مرحوم پدرم مى گفت : من همانجا از

خداوند خواستم نسل من مبلّغ دین باشد. به هر حال از سفر حج که برگشت ، خداوند دوازده فرزند به

او داد؛ یک فرزند از همسر اوّل و یازده فرزند از مادرم که همسر دوّم او بود. با لطف الهى در سن چهارده

سالگى به حوزه علمیه رفتم ، یک سال در کاشان ، هفده سال در قم ، یک سال در نجف و یک سال نیز

در حوزه مشهد بودم و پس ‍ از پیروزى انقلاب در سال 57 مقیم تهران شدم . توفیقاتم را از خداوند

مى دانم که پس از اشک پدرم در کنار کعبه و دعاى مردم نصیب من فرموده است ، همان گونه که نشر

سخنانم از صدا وسیما را مرهون رهبرى امام خمینى قدّس سرّه و خون شهدا و تلاش و پیگیرى علامه

بزرگوار شهید مطهرى مى دانم و تمام نواقص و ضعف ها را از خود دانسته و از خداوند طلب مغفرت

نموده و از مردم عزیز معذرت مى خواهم .

 اقای قرائتی در خاطراتشان آمده :

 مرحوم پدرم اصرار زیادى داشت که من محصل حوزه علمیه و روحانى شوم و من مخالف بودم

و به دبیرستان رفتم . روزى گزارش چند نفر از همکلاسى هایم را به مدیر دادم که اینها در مسیر

راه اذیت مى کنند، مدیر هم آنها را تنبیه کرد. آنها هم در تلافى با هم همفکر شدند و کتک مفصّلى

را در مسیر برگشت به من زدند که سر و صورتم سیاه شد و بى حال روى زمین افتادم و به سختى

خود را به منزل رساندم . پدرم گفت : محسن چى شده ؟ گفتم : هیچى ، مى خواهم بروم حوزه

علمیه وطلبه شوم . راستى چه خوب شد آن کتک را خوردم !

اگر میخواهی قیمتی شوی…..