عمار بن حيان گويد:

بامام صادق عليه السّلام خبر دادم پسرم اسماعيل نسبت بمن خوشرفتار است، فرمود: من هم او را دوست

داشتم و اكنون دوستيم باو افزون گشت، همانا خواهر رضاعى رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله نزد آن حضرت

آمد، چون او را ديد شادمان گشت و روپوش خود را براى او گسترد و او را روى آن نشانيد، سپس باو رو كرد و

با او بسخن پرداخت و تبسم ميفرمود، تا او برخاست و برفت و برادرش آمد حضرت رفتارى كه نسبت بخواهرش

كرد، در باره او عمل نفرمود، بحضرت عرض شد: با خواهرش رفتارى كردى كه نسبت باو نكردى با آنكه او مرد

است؟ فرمود: زيرا آن خواهر نسبت بپدر و مادرش خوش رفتارتر بود.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 236

امام صادق عليه السّلام ميفرمود:

“مردى نزد پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله آمد و عرضكرد: يا رسول اللَّه! مرا سفارشى كن، فرمود: چيزى را بخدا شريك مساز اگر چه بآتش سوخته شوى و شكنجه بينى، همواره‏ دلت بايمان محكم باشد، و پدر و مادرت را فرمان بر و با آنها نيكى كن، زنده باشند يا مرده و اگر دستور دادند خاندان و مالت را كنار گذار، اين كار را بكن كه از ايمانست.”

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 231

معمر بن خلاد گويد: بامام رضا عليه السّلام عرضكردم: هر گاه پدر و مادرم مذهب حق را نشناسند.
دعاشان كنم؟

فرمود: براى آنها دعا كن و از جانب آنها صدقه بده، و اگر زنده باشند و مذهب حق را نشناسند با آنها مدارا كن، زيرا رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: خدا مرا برحمت فرستاده نه به بيمهرى و نافرمانى.

و فرمود: مردى خدمت رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله آمد و عرضكرد: يا رسول اللَّه؟ من بجهاد علاقه دارم و نسبت بآن با نشاطم، پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: پس در راه خدا جهاد كن كه اگر كشته شوى نزد خدا زنده خواهى بود و روزى داده شوى و اگر بميرى پاداشت بعهده خدا باشد، و اگر (از ميدان جنگ) باز گردى، از گناهان پاك شوى مانند روزى كه متولدشده‏اى.
عرضكرد: يا رسول اللَّه! من پدر و مادرى پيرى دارم كه بگمان خود بمن انس گرفته‏اند و از رفتنم بجهاد كراهت دارند.
رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: در اين صورت ملازم پدر و مادرت باش. سوگند بآن كه جانم در دست اوست: مأنوس بودن يك شبانه روز آنها با تو از جهاد يك سال بهتر است.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 233

امام صادق عليه السلام فرمود: نجاشى دنبال جعفر بن ابى طالب و اصحابش فرستاد. آنها وارد شدند. نجاشى در اتاقى روى خاك نشسته و جامه‏هاى كهنه پوشيده بود، جعفر گويد: چون او را بدان حال ديديم از او بترسيديم (كه مبادا ديوانه شده باشد) چون وضع و پريدگى چهره ما را ديد، گفت:
سپاس خدائى را كه محمد را يارى كرد و چشمش را روشن نمود. شما را مژده ندهم؟ گفتم: پادشاها چرا، گفت: اكنون يكى از كار آگاههاى من از سرزمين شما آمد و بمن گزارش داد كه خداى عز و جل‏
پيغمبرش محمد صلى اللَّه عليه و آله را يارى فرمود و دشمنش را هلاك كرد و فلانى و فلانى و فلانى اسير شدند در يك وادى بنام بدر كه درخت اراك بسيار دارد. پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله با دشمنش برابر شدند، و گويا هم اكنون آن را ميبينم، همان جائى را كه براى آقايم كه مردى از بنى ضمره بود چوپانى ميكردم.
جعفر گفت: پادشاها! چرا روى خاك نشسته و جامه‏هاى كهنه پوشيده‏ئى؟.
گفت: اى جعفر! ما در آنچه خدا بر عيسى عليه السلام نازل كرده اين دستور را مى‏بينيم كه: حق خدا بر بندگانش اينست كه: چون نعمتى بآنها روى آورد، براى خدا تواضع كنند. و چون خداى عز و جل بوسيله محمد صلى اللَّه عليه و آله نعمتى بمن داد، من اين تواضع را براى خدا كردم. چون اين گزارش بپيغمبر صلى اللَّه عليه و آله رسيد، باصحابش فرمود:
همانا صدقه بصاحبش افزونى بخشد، پس صدقه دهيد- خدا شما را رحمت كند- و همانا تواضع موجب زيادى رفعت صاحبش شود، پس تواضع كنيد تا خدا شما را رفعت دهد، و همانا گذشت عزت صاحبش را زياد كند، پس درگذريد تا خدا عزيزتان كند.

أصول الكافي / ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 185