اسحاق بن عبد العزيز از برخى شيعيان روايت مى‌كند كه امام صادق عليه السلام فرمود: «ما در راه مكه بوديم كه تصميم به احرام گرفتيم. پس داروى حمام استفاده كرديم، ولى از نخاله‌هاى آرد چيزى همراه نداشتيم، تا پس از استفاده از نوره، به بدن‌مان بماليم، از اين رو ناچار آرد به بدن‌مان ماليديم.
راوى مى‌گويد: از اين سخن امام عليه السلام حالتى به من دست داد كه خداوند به آن آگاه است. امام عليه السلام [با مشاهدۀ اين حالت در من] پرسيد: آيا از اسراف بيمناكى؟
گفتم: آرى!
امام عليه السلام فرمود: در آنچه كه بدن را اصلاح مى‌كند، اسراف نيست. چه بسا من دستور مى‌دهم آرد الك شده را با روغن زيتون مخلوط كنند و آن را به بدنم مى‌مالم. همانا اسراف در چيزى است كه‌ مال را تباه كند و به بدن زيان برساند.
راوى پرسيد: سخت‌گيرى چيست؟
امام عليه السلام فرمود: خوردن نان و نمك، در حالى كه قدرت بر چيز ديگر دارى!
راوى گفت: پس ميانه‌روى چسيت؟
امام عليه السلام فرمود: [خوردن] نان و گوشت و شير و سركه و روغن؛ يكبار اين و يكبار آن.»‌

منابع فقه شيعه؛ ج‌22، ص: 267

موضوعات: روایات اهل بیت(ع)  لینک ثابت
نظر از: اقای تنها... [عضو] 

راقب آدمهای “آرام” زندگیتان باشید،
آنهایی که “گوش” میدهند،
دیرتر “غمگین” میشوند،
“سخت عصبانی” میشوند،
طولانی “دوستتان” دارند،
“مهربانی” را بلدند،"حواسشان” به شماست، …
“درد” را به “جان” میگیرند تا شما را “نرنجانند"،…
آنها همانهایی هستند که اگر “دلشان بشکند"!
دیگر"نیستند"!
نه اینکه “کم” باشند
دیگر “نیستند”

1394/09/03 @ 17:26
نظر از: مدرسه نرجس دولت آباد [عضو] 

http://narjes-dolatabad.kowsarblog.irسلام خیلی جالب بود تاحالا ندیده بودم اینطر میانه روی تعریف بشه ممنون

1394/09/02 @ 23:54


فرم در حال بارگذاری ...