امام صادق عليه السّلام فرمود:

«ريشه ‏هاى كفر سه‏ چيز است: حرص و تكبر و حسد.»

اما حرص در داستان آدم عليه السّلام است زمانى كه از خوردن آن درخت نهى شد و

حرص او را برانگيخت كه از آن بخورد.

و اما تكبر در داستان شيطانست كه چون مأمور بسجده آدم شد سرپيچى كرد.

و اما حسد در داستان دو پسر آدم (هابيل و قابيل) است، زمانى كه يكى ديگرى را كشت.

***مرحوم مجلسى گويد: گويا مراد ريشه‏ هاى كفر گناهانى است كه گاهى موجب كفر شود نه هميشه، و كفر نيز معانى

بسيارى دارد، مانند انكار خداوند سبحان و عناد و لجاج نسبت بصفاتش و مانند انكار پيغمبران و حجج او و انكار تعليمات

آنها و مانند نافرمانى خدا و رسولش و چون ناسپاسى نعمتهاى خدا تا برسد بترك اولى، پس حرص گاهى سبب ترك اولى

و گاهى موجب گناه صغيره يا كبيره‏ئى مى‏شود، تا بشرك و انكار خدا ميرسد، و حرص آدم عليه السّلام موجب ترك اولاى

او شد ولى در فرزندانش تكامل پيدا كرد تا بكفر و انكار خدا رسيد، از اين رو حرص را ريشه كفر ناميدند، و همچنين

نسبت به تكبر و حسد و صفات ديگر.
و اما راجع بشيطان برخى حسد را موجب سجده نكردنش دانسته‏اند، ولى از آيه شريفه «خَلَقْتَنِي مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ‏»

كه خودش بدان تمسك كرده و نيز از اين روايت پيداست كه همان استكبار (خود پسندى و منيت و بزرگى‏طلبى) او باعث گناهش شد.

أصول الكافي  ؛ ج‏3 ؛ ص396