امام محمّد باقر عليه السّلام فرمود:

“همانا خداوند تبارك و تعالى دوست ميدارد كسى را كه در ميان جمع شوخ طبعى كند و خوش مجلس باشد

تا وقت ديگران باو خوش گردد (و بنا بر تعبيرات ديگرى كه نقل كرده‏اند يعنى شوخى و مزاح كند وقتى

كه مى‏خواهد نزديكى كند و با خشونت و زور اين كار را نكند) امّا چندان شوخى كند كه به فحش نينجامد،

و كسى را كه تنهائى گزيند و به تفكّر پردازد، و نيز كسى را كه فارغ از هر اشتغالى خلوت كند و انديشه

خود را به عبرت گرفتن از احوال دنيا متوجّه سازد، و شب زنده دار براى نماز شب، خداوند اين افراد را

محبوب مى ‏دارد.”

ترجمه من لا يحضره الفقيه، ج‏2، ص: 162