فرمود: شما را بخدا قسم مى‏دهم، آيا مى‏دانيد كه خداوند در سوره حج چنين نازل كرد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ارْكَعُوا وَ

اسْجُدُوا وَ اعْبُدُوا رَبَّكُمْ وَ افْعَلُوا الْخَيْرَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ وَ جاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ، هُوَ اجْتَباكُمْ وَ ما جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي

الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِيكُمْ‏

إِبْراهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ وَ فِي هذا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيداً عَلَيْكُمْ وَ تَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ، فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ

وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ اعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلى‏ وَ نِعْمَ النَّصِيرُ[1]، «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد ركوع و سجود بجا

آوريد و پروردگار خود را عبادت كنيد و كار نيك انجام دهيد به اميد آنكه رستگار شويد. در راه خدا آن طور كه سزاوار است

جهاد كنيد. او شما را برگزيد و در دين بر شما سختى قرار نداد، دين پدرتان ابراهيم كه از قبل شما را مسلمان ناميد، و

در اين باره تا پيامبر شاهد بر شما باشد و شما شاهدان بر مردم باشيد. نماز را بپا داريد و زكات را بپردازيد و به كمك

خداوند خود را از معصيت باز داريد. او صاحب اختيار شماست و خوب صاحب اختيار و خوب يارى‏كننده‏اى است».

(وقتى اين آيه نازل شد) سلمان بپا خاست و عرض كرد: يا رسول اللَّه، اينان چه كسانى هستند كه تو بر آنان شاهدى

و آنان بر مردم شاهدند، و خداوند آنان را برگزيده و در دين بر آنان سختى قرار نداده، همان كه دين پدرشان ابراهيم

است؟ فرمود: از اينان فقط سيزده نفر قصد شده و هيچ كس ديگرى از امت قصد نشده است. سلمان پرسيد:

يا رسول اللَّه، آنان را براى ما بيان فرما؟ فرمود: «من و برادرم و يازده نفر از فرزندانم».

حاضرين در مجلس گفتند: آرى بخدا قسم.

أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم، ص: 298

از جابر از امام باقر (ع) فرمود: چون رسول خدا (ص) در روز غدير دست على (ع) را گرفت ابليس در ميان لشكر خود

چنان فرياد و شيونى كشيد كه در بيابان و دريا كسى از آنان نماند جز اينكه گرد آمد و گفتند اى آقا و مولا چه بر سر

شما آمده ما هرگز شيونى از تو هراسناكتر از اين شيون نشنيديم.

در پاسخ آنان گفت اين پيغمبر كارى كرد كه اگر براى آنان درست درآيد و مجرى شود هرگز خدا نافرمانى نشود.

گفتند اى آقا تو آدم را (در بهشت) فريب دادى و چون منافقان گفتند كه آن حضرت از روى دل‏خواه و هواى نفس سخن

ميگويد و يكى بديگرى گفت آيا نه بينى كه دو چشم آن حضرت در سرش ميچرخد و گويا ديوانه شده و مقصودشان رسول

خدا (ص) بود، ابليس فرياد شادى برآورد و دوستانش جمع شدند و گفت آيا ندانيد كه من پيش از اين براى آدم در مقام

برآمدم؟ گفتند چرا گفت آدم عهد شكست و بخدا كافر نشد و اينان عهد شكستند و برسول خدا (ص) كافر شدند.

و چون رسول خدا (ص) وفات كرد و آن مردم جز على را بامامت برپا داشتند شيطان تاج شاهى بر سر نهاد و منبرى بر پا

داشت و بر پشتى تكيه زد و نشست و همه يارانش را از سواره و پياده فراهم نمود و بآن‏ها گفت شادى كنيد كه ديگر خدا

فرمانبردارى نشود تا امام ظهور كند.

و امام باقر (ع) اين آيه را خواند (20- سبا) و هر آينه ابليس پندار خود را در آنها پاى بر جا و اجراء كرد و از او پيروى

كردند جز دسته‏اى از مؤمنان- امام باقر (ع) فرمود تاويل اين آيه همان‏گاه بود كه رسول خدا (ص) وفات كرد و گمان

و پندار ابليس همان گاه بود كه برسول خدا (ص) گفتند راستى كه بدل‏خواه سخن مى‏گويد و ابليس در باره آنها گمانى

برد و گمان خود را بر جاى خود نشاند و درست درآورد.

شرح-

از مجلسى «ره»- قوله‏ «و قال احدهما لصاحبه»

- يعنى ابا بكر و عمر بودند كه با همديگر اينسخن را گفتند و بمقام پيغمبر (ص) چنين گستاخى كردند.

الروضة من الكافي يا گلستان آل محمد / ترجمه كمره‏اى، ج‏2، ص: 283

زراره از يكى از دو امام [باقر و صادق‏] عليهما السّلام روايت كرده كه فرمود: روزى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم غمگين

و اندوهناك بود. على عليه السّلام به آن حضرت عرض كرد: چيست كه تو را غمگين مى‏يابم؟ فرمود: چگونه غمگين نباشم

در حالى كه همين امشب خواب ديدم كه بنى تيم [تيره ابو بكر] و بنى عدى [قبيله عمر] و بنى اميّه بر منبر بالا مى‏روند و

مردم را از اسلام باز مى ‏گردانند. من در خواب گفتم:

پروردگارا! اين واقعه در دوران زندگى من روى مى‏ دهد يا پس از مرگ من؟ فرمود: پس از مرگ تو.

بهشت كافى / ترجمه روضه كافى ؛ ص396

[1] كلينى، محمد بن يعقوب، بهشت كافى / ترجمه روضه كافى - قم، چاپ: اول، 1381ش.

اون قدیما مادر بزرگهامون وقتی میخواستن چادرشون رو سر کنن اول می بوسیدنش و بعد سرشون می کردن.
وقتی می پرسیدیم چرا میبوسی می گفتن: یادگار مادرمون زهراست….
#دختر مسلمان
#حجاب و عفاف

روزی در محضر مقام معظم رهبری بودم که فرمودند: من در زمان جنگ، همیشه با لباس نظامی در جبهه‌ها

حاضر می‌شدم. اما تردید داشتم که آیا مصلحت همین است که من لباس پیغمبر (صلی ا…علیه وآله) را کنار

بگذارم و این لباس نظامی را بپوشم یا با همان لباس روحانی در جبهه‌ها حضور پیدا کنم؟ یک روز پنجشنبه که

از جبهه به منظور شرکت در نماز جمعه به تهران آمدم، برای دادن گزارش مستقیماً از فرودگاه به جماران رفتم.

امام(ره) در پشت پنجره ایستاده بودند. من مشغول باز کردن بند پوتین‌ها شدم و این کار مدتی طول کشید.

حضرت امام(ره) همچنان ایستاده بودند و با لبخند، به دقت مرا نگاه می‌کردند. چون وارد اتاق شدم و دست

امام را بوسیدم، ایشان دستی به شانه من زدند و فرمودند: زمانی پوشیدن لباس سربازی در عرف ما خلاف

مروت بود، ولی می‌بینم برازنده شماست. با این کلام دلربای امام، تردید از دلم بیرون رفته و همیشه از

پوشیدن لباس نظامی لذت می‌بردم.

(حجت الاسلام مجتبی ذوالنوری)