و از آن جمله است آنچه اسماعيل بن عمير (بسندش) از طلحة بن عميره روايت كرده كه گفت:

على عليه السلام مردم را در باره گفتار رسول خدا (ص) كه فرمود: «هر كه من مولاى او هستم على فرمانروا

و مولاى او است» سوگند داد (كه هر كه آن را شنيده گواهى دهد) پس دوازده نفر از انصار گواهى دادند،

و انس بن مالك كه در ميان مردم بود گواهى نداد، أمير المؤمنين عليه السلام فرمود: اى انس! گفت: بله،

فرمود: چه چيز جلوگيرى كرد تو را و مانع از اين شد كه گواهى دهى با اينكه تو هم شنيدى آنچه اينان شنيدند؟

گفت: اى امير مؤمنان سالمند و پير شده‏ام و فراموش كرده‏ام! أمير المؤمنين عليه السلام گفت: بار خدايا اگر

اين مرد دروغ ميگويد او را بيك سفيدى- يا فرمود: بيك پيسى- (در سرش) دچار كن كه عمامه (و آنچه بر سر بندد)

آن را نپوشاند، طلحة (راوى حديث) گويد: خدا را گواه ميگيرم كه سفيدى را (پس از زمانى) در ميان دو چشمش ديدم.

الإرشاد للمفيد / ترجمه رسولى محلاتى، ج‏1، ص: 353

فرمود: شما را بخدا قسم مى‏دهم، آيا مى‏دانيد كه خداوند در سوره حج چنين نازل كرد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ارْكَعُوا وَ

اسْجُدُوا وَ اعْبُدُوا رَبَّكُمْ وَ افْعَلُوا الْخَيْرَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ وَ جاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ، هُوَ اجْتَباكُمْ وَ ما جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي

الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِيكُمْ‏

إِبْراهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ وَ فِي هذا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيداً عَلَيْكُمْ وَ تَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ، فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ

وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ اعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلى‏ وَ نِعْمَ النَّصِيرُ[1]، «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد ركوع و سجود بجا

آوريد و پروردگار خود را عبادت كنيد و كار نيك انجام دهيد به اميد آنكه رستگار شويد. در راه خدا آن طور كه سزاوار است

جهاد كنيد. او شما را برگزيد و در دين بر شما سختى قرار نداد، دين پدرتان ابراهيم كه از قبل شما را مسلمان ناميد، و

در اين باره تا پيامبر شاهد بر شما باشد و شما شاهدان بر مردم باشيد. نماز را بپا داريد و زكات را بپردازيد و به كمك

خداوند خود را از معصيت باز داريد. او صاحب اختيار شماست و خوب صاحب اختيار و خوب يارى‏كننده‏اى است».

(وقتى اين آيه نازل شد) سلمان بپا خاست و عرض كرد: يا رسول اللَّه، اينان چه كسانى هستند كه تو بر آنان شاهدى

و آنان بر مردم شاهدند، و خداوند آنان را برگزيده و در دين بر آنان سختى قرار نداده، همان كه دين پدرشان ابراهيم

است؟ فرمود: از اينان فقط سيزده نفر قصد شده و هيچ كس ديگرى از امت قصد نشده است. سلمان پرسيد:

يا رسول اللَّه، آنان را براى ما بيان فرما؟ فرمود: «من و برادرم و يازده نفر از فرزندانم».

حاضرين در مجلس گفتند: آرى بخدا قسم.

أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم، ص: 298

از جابر از امام باقر (ع) فرمود: چون رسول خدا (ص) در روز غدير دست على (ع) را گرفت ابليس در ميان لشكر خود

چنان فرياد و شيونى كشيد كه در بيابان و دريا كسى از آنان نماند جز اينكه گرد آمد و گفتند اى آقا و مولا چه بر سر

شما آمده ما هرگز شيونى از تو هراسناكتر از اين شيون نشنيديم.

در پاسخ آنان گفت اين پيغمبر كارى كرد كه اگر براى آنان درست درآيد و مجرى شود هرگز خدا نافرمانى نشود.

گفتند اى آقا تو آدم را (در بهشت) فريب دادى و چون منافقان گفتند كه آن حضرت از روى دل‏خواه و هواى نفس سخن

ميگويد و يكى بديگرى گفت آيا نه بينى كه دو چشم آن حضرت در سرش ميچرخد و گويا ديوانه شده و مقصودشان رسول

خدا (ص) بود، ابليس فرياد شادى برآورد و دوستانش جمع شدند و گفت آيا ندانيد كه من پيش از اين براى آدم در مقام

برآمدم؟ گفتند چرا گفت آدم عهد شكست و بخدا كافر نشد و اينان عهد شكستند و برسول خدا (ص) كافر شدند.

و چون رسول خدا (ص) وفات كرد و آن مردم جز على را بامامت برپا داشتند شيطان تاج شاهى بر سر نهاد و منبرى بر پا

داشت و بر پشتى تكيه زد و نشست و همه يارانش را از سواره و پياده فراهم نمود و بآن‏ها گفت شادى كنيد كه ديگر خدا

فرمانبردارى نشود تا امام ظهور كند.

و امام باقر (ع) اين آيه را خواند (20- سبا) و هر آينه ابليس پندار خود را در آنها پاى بر جا و اجراء كرد و از او پيروى

كردند جز دسته‏اى از مؤمنان- امام باقر (ع) فرمود تاويل اين آيه همان‏گاه بود كه رسول خدا (ص) وفات كرد و گمان

و پندار ابليس همان گاه بود كه برسول خدا (ص) گفتند راستى كه بدل‏خواه سخن مى‏گويد و ابليس در باره آنها گمانى

برد و گمان خود را بر جاى خود نشاند و درست درآورد.

شرح-

از مجلسى «ره»- قوله‏ «و قال احدهما لصاحبه»

- يعنى ابا بكر و عمر بودند كه با همديگر اينسخن را گفتند و بمقام پيغمبر (ص) چنين گستاخى كردند.

الروضة من الكافي يا گلستان آل محمد / ترجمه كمره‏اى، ج‏2، ص: 283