از جابر از امام باقر (ع) فرمود: چون رسول خدا (ص) در روز غدير دست على (ع) را گرفت ابليس در ميان لشكر خود

چنان فرياد و شيونى كشيد كه در بيابان و دريا كسى از آنان نماند جز اينكه گرد آمد و گفتند اى آقا و مولا چه بر سر

شما آمده ما هرگز شيونى از تو هراسناكتر از اين شيون نشنيديم.

در پاسخ آنان گفت اين پيغمبر كارى كرد كه اگر براى آنان درست درآيد و مجرى شود هرگز خدا نافرمانى نشود.

گفتند اى آقا تو آدم را (در بهشت) فريب دادى و چون منافقان گفتند كه آن حضرت از روى دل‏خواه و هواى نفس سخن

ميگويد و يكى بديگرى گفت آيا نه بينى كه دو چشم آن حضرت در سرش ميچرخد و گويا ديوانه شده و مقصودشان رسول

خدا (ص) بود، ابليس فرياد شادى برآورد و دوستانش جمع شدند و گفت آيا ندانيد كه من پيش از اين براى آدم در مقام

برآمدم؟ گفتند چرا گفت آدم عهد شكست و بخدا كافر نشد و اينان عهد شكستند و برسول خدا (ص) كافر شدند.

و چون رسول خدا (ص) وفات كرد و آن مردم جز على را بامامت برپا داشتند شيطان تاج شاهى بر سر نهاد و منبرى بر پا

داشت و بر پشتى تكيه زد و نشست و همه يارانش را از سواره و پياده فراهم نمود و بآن‏ها گفت شادى كنيد كه ديگر خدا

فرمانبردارى نشود تا امام ظهور كند.

و امام باقر (ع) اين آيه را خواند (20- سبا) و هر آينه ابليس پندار خود را در آنها پاى بر جا و اجراء كرد و از او پيروى

كردند جز دسته‏اى از مؤمنان- امام باقر (ع) فرمود تاويل اين آيه همان‏گاه بود كه رسول خدا (ص) وفات كرد و گمان

و پندار ابليس همان گاه بود كه برسول خدا (ص) گفتند راستى كه بدل‏خواه سخن مى‏گويد و ابليس در باره آنها گمانى

برد و گمان خود را بر جاى خود نشاند و درست درآورد.

شرح-

از مجلسى «ره»- قوله‏ «و قال احدهما لصاحبه»

- يعنى ابا بكر و عمر بودند كه با همديگر اينسخن را گفتند و بمقام پيغمبر (ص) چنين گستاخى كردند.

الروضة من الكافي يا گلستان آل محمد / ترجمه كمره‏اى، ج‏2، ص: 283

زراره از يكى از دو امام [باقر و صادق‏] عليهما السّلام روايت كرده كه فرمود: روزى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم غمگين

و اندوهناك بود. على عليه السّلام به آن حضرت عرض كرد: چيست كه تو را غمگين مى‏يابم؟ فرمود: چگونه غمگين نباشم

در حالى كه همين امشب خواب ديدم كه بنى تيم [تيره ابو بكر] و بنى عدى [قبيله عمر] و بنى اميّه بر منبر بالا مى‏روند و

مردم را از اسلام باز مى ‏گردانند. من در خواب گفتم:

پروردگارا! اين واقعه در دوران زندگى من روى مى‏ دهد يا پس از مرگ من؟ فرمود: پس از مرگ تو.

بهشت كافى / ترجمه روضه كافى ؛ ص396

[1] كلينى، محمد بن يعقوب، بهشت كافى / ترجمه روضه كافى - قم، چاپ: اول، 1381ش.

شعری از یکی از برادران اهل تسنن:

مسجد یکی، مناره یکی و اذان یکی است
قبله یکی، کتاب یکی، آرمان یکی است
ما را به گرد کعبه قراری است مشترک
یعنی قرار و مقصد این کاروان یکی است
فرموده است: «واعتصموا…، لا تفرقوا»
راه نجات خواهی اگر ریسمان یکی است
توحید حرف اول دین محمد است
اسلام ناب در همه جای جهان یکی است
مکر یهود عامل جنگ و جدایی است
پس دشمن مقابلمان بی‌گمان یکی است
سنی و شیعه فرق ندارد برایشان
وقت بریدن سرمان تیغشان یکی است
سادات، پیش اهل تسنن گرامی‌اند
اکرام و احترام به این خاندان یکی است
دشمن! دسیسه تو به جایی نمی‌رسد
تا آن زمان که رهبر بیدارمان یکی است
9 : قسم به پنج ضلع حریم بیت الله
‘’ مدینه،مکه و مشهد،نجف و کرببلا ‘’

قسم به کوثر و قرآن،عترت و ثقلین
‘’محمد و علی و فاطمه،حسن و حسین'’

قسم به ذکر خدا،لااله الا الله
به رحمة للعالمین،رسول الله

به کوری دل آن که،نمیتواند دید
‘’بگو که اشهد ان علی ولی الله": اینم به کوری چشم هرکس که نمیتونه ذکر علیا ولی الله و رولب بچه شیعه ببینه بالاخص وهابی وسلفی ها
گلدسته سحر گفت : علیاً ولی الله
در سجده پدر گفت : علیاً ولی الله
دلسوخته ای زمزمه کرد اشهدُ انّ
دلسوخته تر گفت : علیاً ولی الله
گفتند به قاری که تو را سوز صدا چیست؟
با صوت شِکر گفت : علیاً ولی الله
خیبر چو به دستان علی کنده شد از جا
دیوار به در گفت : علیاً ولی الله
شمشیر دو دم چون به مصاف سپر آمد
در گوش سپر گفت : علیاً ولی الله
اندر شب معراج، علی، مرد شجاعت
در اوج خطر گفت : علیاً ولی الله
یک چشم، گنهکار شد و غیر علی دید
آن چشم دگر گفت : علیاً ولی الله

اصبغ بن نباته روايت مى‏ كند كه امير مؤمنان عليه السلام فرمود:

«زمانى بر مردم خواهد آمد كه فحشا، كارهاى ناپسند و سازش‏كارى در آن ارزش و گناهان شكسته و زنا آشكار مى ‏شود و

اموال يتيمان حلال شمرده مى‏شود و ربا خورده و در پيمانه و وزن كم گذاشته مى‏ شود و شراب با نام نبيذ و رشوه با نام هديه

و خيانت با نام امانت‏دارى حلال شمرده مى ‏شود و مردان شبيه زنان و زنان شبيه مردان مى‏ شوند و محدوده نماز سبك شمرده

و براى غير خدا حج به‏ جا آورده مى‏ شود. هنگامى كه آن زمان فرا رسد، گاهى هلال بالا مى‏ آيد به طورى كه در دو شب

هلال ديده و گاهى مخفى مى‏ شود. به طورى كه در آغاز ماه رمضان‏ افطار و در پايان‏ آن روز (عيد) روزه گرفته مى ‏شود.

پس در اين هنگام بر حذر باشيد! بر حذر باشيد! از اين‏كه خداوند شما را در حال غفلت و بى‏ خبرى گرفتار عذاب كند؛ زيرا

در پس آن وضع، مرگ فراگير خواهد بود و مردم با سرعت و پى در پى ربوده مى ‏شوند به طورى كه انسان هنگام صبح

سالم و هنگام شب در زير خاك مدفون و يا شب، زنده و صبحگاهان مرده است.

وقتى آن زمان فرا رسيد، واجب است پيش از نزول بلا در وصيت پيش دستى كرد و واجب است نماز در اول وقت آن- از

بيم از دست دادن آن در پايان وقت- هركس از شما به آن زمان رسيد، شب را جز با طهارت سپرى نكند و اگر مى‏ تواند در

هر حالى با طهارت باشد، اين كار را انجام دهد؛

زيرا هميشه بيمناك است و نمى ‏داند چه وقت فرستاده خدا براى گرفتن جانش مى‏ آيد. به تحقيق من شما را بر حذر داشتم

و اگر بشناسيد، آگاه كردم و اگر پند گيريد، شما را پند دادم. پس در پنهان و آشكارا از خدا بترسيد و نميريد مگر در حالى

كه مسلمان هستيد: و هركس آيينى غير از اسلام را برگزيند، هرگز از وى پذيرفته نمى ‏شود و در آخرت از زيانكاران است.»

منابع فقه شيعه؛ ج‏23 ؛ ص445-447

 على بن ابى طالب (ع) فرمودند:

ابو بكر و عمر و عثمان و طلحه و زبير و سعد و سعيد و عبد الرحمن بن عوف و ديگران از ياران به طلب پيامبر(ص)  

به در سراى ام سلمه آمدند و من بر در سرا نشسته بودم، از پيامبر از من جستجو مى‏ كردند .گفتم: اكنون بيرون آيد،

بيرون آمد و دست خود را بر پشت من زد و گفت:

“زنده مانى اى پسر ابى طالب تو پس از من از شش چيز با مردمان پيش گيرى و بر آنها چيره شوى.

در قريش كسى از ايشان نيست تو نخستين ايمان آورنده به خدا بودى و در فرمان او استوارتر و بعهد خداوفاكننده ‏تر

بودى و بر مردمان مهربان‏ترى، به داورى داناترى، و در تقسيم اموال مراعات ‏كننده ‏ترى و نزد خدا از همه برترى.”

الخصال ج‏1، ص: 275-274

على بن ابى طالب (ع)فرمودند: “پيامبر(ص)   در ضمن سفارش خود به من گفت:

“اى على خداى تبارك و تعالى در باره تو به من هفت چيز داد:

تو نخستين كسى هستى كه با من‏ از گور بيرون آيى،

تو نخستين كسى هستى كه با من بر صراط بايستى،

تو نخستين كسى هستى كه با من جامه بزرگى پوشى

و چون زنده شوم زنده شوى،

تو نخستين كسى هستى كه با من در بهشت باشى،

تو نخستين كسى هستى كه با من از باده سر بسته مى‏ نوشى.”

الخصال /  ج‏1، ص: 280-279