روزى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از كنار حسنين عليهما السّلام عبور مى‏كرد در حالى كه آن دو مشغول بازى بودند.

حضرت آن دو را گرفت و هر يك را بر يك دوش خود سوار كرد .

مردى از مقابل رسيد و گفت: شما خوب سوارى براى اينان هستيد ! پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: و اين دو خوب

سوارانى هستند! اين دو پسر دو ريحانه من از دنيا هستند.

أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم، ص: 400

اسحاق بن عبد العزيز از برخى شيعيان روايت مى‌كند كه امام صادق عليه السلام فرمود: «ما در راه مكه بوديم كه تصميم به احرام گرفتيم. پس داروى حمام استفاده كرديم، ولى از نخاله‌هاى آرد چيزى همراه نداشتيم، تا پس از استفاده از نوره، به بدن‌مان بماليم، از اين رو ناچار آرد به بدن‌مان ماليديم.
راوى مى‌گويد: از اين سخن امام عليه السلام حالتى به من دست داد كه خداوند به آن آگاه است. امام عليه السلام [با مشاهدۀ اين حالت در من] پرسيد: آيا از اسراف بيمناكى؟
گفتم: آرى!
امام عليه السلام فرمود: در آنچه كه بدن را اصلاح مى‌كند، اسراف نيست. چه بسا من دستور مى‌دهم آرد الك شده را با روغن زيتون مخلوط كنند و آن را به بدنم مى‌مالم. همانا اسراف در چيزى است كه‌ مال را تباه كند و به بدن زيان برساند.
راوى پرسيد: سخت‌گيرى چيست؟
امام عليه السلام فرمود: خوردن نان و نمك، در حالى كه قدرت بر چيز ديگر دارى!
راوى گفت: پس ميانه‌روى چسيت؟
امام عليه السلام فرمود: [خوردن] نان و گوشت و شير و سركه و روغن؛ يكبار اين و يكبار آن.»‌

منابع فقه شيعه؛ ج‌22، ص: 267

هشام بن سالم از امام صادق عليه السلام روايت مى‌كند كه فرمود:

«امير مؤمنان عليه السلام هيزم جمع مى‌كرد و آب مى‌آورد و جاروب مى‌كرد و فاطمه آسيا

مى‌كرد و خمير مى‌نمود و نان مى‌پخت.»‌

منابع فقه شيعه، ج‌22، ص: 289‌

روايت شده كه

«هر گاه امير مؤمنان از جهاد و نبرد در راه خدا آسوده مى‌شد به آموزش مردم و داورى

ميان آنان مى‌پرداخت و هر گاه از اين كار نيز فراغت مى‌يافت، در باغى كه داشت

مشغول كار كردن با دست مى‌شد و با اين حال ذكر خدا نيز بر زبانش جارى بود.»

منابع فقه شيعه، ج‌22، ص: 289‌

 امام زين العابدين عليه السّلام فرمود:

كاش پاره‏اى از گوشت دستم فداى دو صفت براى شيعه ميشد:
شتابزدگى بهنگام خشم و كم ظرفى در نگهدارى راز.

الخصال / ترجمه فهرى ؛ ج‏1 ؛ ص51

اى مفضّل! در اين كوهها كه از سنگ و خاك پديد آمده بنگر. غافلان پنداشته ‏اند كه

آنها زايد و بى ‏مصرفند، حال آنكه سود فراوان دارند.

برف بالاى كوهها مى ‏نشيند تا آنها كه به آن محتاجند از آن بهره برند. از آنچه كه ذوب

مى ‏شود چشمه ‏ساران پر آب مى ‏جوشد چشمه‏ها، رودها و جويبارها پديد مى‏آيند. در

نتيجه در كوهها انواع رويندگان و گياهان دارويى كه در دشت نمى‏رويد مى‏ رويد.

نيز غارها و دره‏هايى در آنهاست كه حيوانات وحشى و درندگان موذى را پناه داده. 

مردم از كوه در برابر دشمنانشان دژها و قلعه‏ هاى سخت و محكم مى‏ سازند. 

از سنگهاى آن براى به كارگيرى در ساختمانها و ساخت سنگ آسياب استفاده مى‏كنند.

همچنين در كوهها انواع معادن و جواهر نهفته است.  

در كوهها مصالح و منافع ديگرى نيز وجود دارد كه مدبّر و حكيم آن بهتر مى‏داند.

شگفتيهاى آفرينش (ترجمه توحيد مفضل)، ص: 139