4-      انتقاد غیر مستقیم:

تا حد ممکن #انتقادها را به صورت غیر مستقیم بگوییم. وقتی همسرمان دیروز کار خوبی انجام داده و امروز کار بدی کرده بهتر است به جای بیان اشتباهش، کار خوب دیروز را به یادش بیاوریم. مثلا مردی به رابطه با وقار همسرش با نامحرم حساس است و در مهمانی روز گذشته باوقار و امروز بدون وقار ظاهر شده است. در اینجا دو برخورد میتوان داشت؛ یکی اینکه: چرا امروز وقارت را حفظ نکردی؟ دیگری اینکه: دیروز خیلی از دستت خوشحال شدم چرا که بهتر از امروز وقارت را رعایت کردی. به طور حتم شیوه دوم تاثیر بیشتری خواهد داشت؛ چرا که علاوه بر انتقاد، نوعی تشویق را با خود همراه دارد که تاثیر سخن را بیشتر می کند.

5.      میزان انتقاد:

#انتقاد های پشت سر هم ممکن است موجب حساسیت همسرمان شود، ما را فردی عیب جو که مدام دنبال نقص های او می گردیم تصور کند.( امام سجاد ع: زیاد نصیحت کردن موجب تهمت است.) با بوجود آمدن این احساس دیگر همسرمان گرایش دوستانه ای را در انتقاد حس نمیکند.

6.      گفتن خوبی ها در کنار عیب ها

خوبی ها و بدی ها را باید کنار هم دید. اگر کسی عیب گوی خوبی باشد و از خوبی ها غفلت کند، کم کم تاثیر کلامش از بین میرود. لذا قبل و بعد از گفتن عیب خوبی های همسرمان را هم یاد آور شویم و او را با سبب آنها ستایش کنیم.

7.      قالب انتقاد:

همیشه لازم نیست با کلام #انتقاد را مطرح کنیم گاه می تواند در قالب نامه باشد. گاه با رفتار صحیح از طرف ما رفتار اشتباه اورا گوشزد میکنیم.

8.      نیت انتقاد:

انتقاد، تنهاو تنها باید برای اصلاح عیب همسر بیان شود. اگر عیب همسر را پیدا کرده و از آن در مواقعی استفاده کنیم که با او دچار اختلاف شده ایم علاوه بر اینکه از نظر معنوی ضربه سهمگینی به خود زده ایم، رابطه خود و همسرمان را هم به مرز دشمنی رسانده ایم.(امام صادق ع: دورترین حالت بنده از خدا آن است کسی با دیگری دوست شود و لغزشهای او را نگاه دارد تا روزی به وسیله آن دوستش را سرزنش کند.)

ادامه دارد….

برگرفته از کتاب تا ساحل آرامش/ ج1