جعفر بن ابراهيم از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود:

«كسى كه با سخن محبّت آميز، برادر مسلمان خود را مورد لطف و محبت قرار دهد و غم و غصه او را برطرف

سازد، تا زمانى كه به اين كار مشغول است در زير سايه رحمت گسترده خداوند قرار خواهد داشت.»

پاداش نيكيها و كيفر گناهان / ترجمه ثواب الأعمال ؛ ص381

 حسن صيقل مى ‏گويد: از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مى‏ فرمود: همانا دوست على عليه السّلام جز حلال نخورد،

زيرا سرور و مولاى او چنين بود، و دوست عثمان پروايى ندارد كه حلال بخورد يا حرام، زيرا سرور او چنين بوده

است. امام عليه السّلام به سخن پيرامون على عليه السّلام بازگشت و گفت: هان، سوگند به آنكه جان على را ستاند او از

دنيا حرامى نخورد- چه كم و چه زياد- تا آن گاه كه از دنيا برفت، و هيچ گاه دو كار برايش پيش نيامد كه هر دو طاعت

از خدا بود مگر آنكه همان را برمى‏ گزيد كه بر تن او سخت‏تر بود، و هرگز رويداد دشوارى براى پيامبر صلّى اللَّه عليه

و آله و سلّم پيش نيامد مگر آنكه بر پايه اعتماد به على عليه السّلام او را در پى انجام آن كار مى‏ فرستاد، و هيچ كس

در ميان امّت، جز على عليه السّلام، توان انجام كارهاى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را نداشت، و او چنان عمل

مى‏ كرد كه گويى بهشت و دوزخ را مى‏ بيند. او هزار بنده را از اصل مال خود آزاد كرد كه حاصل كدّ يمين و عرق

جبين او بود، و آن را براى خشنودى خدا و رهايى از آتش انجام مى‏ داد، و طعام او نبود مگر سركه و زيت، و شيرينى

او همان خرمايى بود- اگر آن را مى‏ يافت- و جامه كرباسى بر تن مى‏ كرد و اگر بلند بود قيچى طلب مى‏ كرد و افزوده

آن را مى ‏بريد.

بهشت كافى / ترجمه روضه كافى ؛ ص209

 امام صادق عليه السّلام مى ‏فرمايد:

«نزد پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم چيزى محبوبتر از آن نبود كه روز را سپرى كند در حالى

كه از خدا ترسان است و در راه خدا، گرسنه.»

 سليم بن قيس هلالى مى‏ گويد: از سلمان فارسى رضى اللَّه عنه شنيدم كه مى ‏گفت:

“هنگامى كه پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم ديده از جهان فرو بست و مردم كردند آنچه كردند و ابو بكر و

عمر و ابو عبيدة بن جرّاح با انصار ستيزه كردند و آنها را به دليل خويشى، كه دليل على عليه السّلام بود محكوم

نمودند. گفتند: اى گروه انصار! قريش به امر امامت از شما سزاوارترند، زيرا پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و

سلّم از قريش بود و مهاجران نيز از قريش بودند و خدا در قرآن، خود با آنها آغاز نموده و آنها را برترى بخشيده

است، و پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرموده است: امامان از قريش باشند.

سلمان گفت: من به نزد على عليه السّلام كه مشغول غسل دادن پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم بود رفتم و او را

از جريان آگاه كردم و گفتم: اينك ابو بكر بر منبر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم جاى گرفته است و بخدا سوگند،

خشنود نيست كه مردم با يك دست او، بيعت كنند و مردم با هر دو دست چپ و راست، با او بيعت مى كنند.

على عليه السّلام فرمود: اى سلمان! هيچ مى‏ دانى نخستين كسى كه بر منبر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم با او

بيعت كرد چه كسى بود؟ عرض كردم: نمى‏ دانم، جز اينكه من ديدم كه در زير سايه ‏بان بنى ساعده هنگام مجادله

انصار نخستين كسى كه با او بيعت كرد بشير بن سعد و ابو عبيدة بن جرّاح بود و سپس عمر و بعد از او سالم.  

امام عليه السّلام فرمود: من در باره اينها از تو نپرسيدم، ولى مى ‏دانى اوّل كسى كه چون بر منبر پيامبر بالا رفت

با او بيعت كرد كه بود؟ عرض كردم: نه، ولى پيرى كهنسال را ديدم كه بر عصاى خويش تكيه زده بود و ميان دو

ديده‏اش اثر سجده زيادى بود، و او نخستين كسى بود كه از پله منبر بالا رفت و مى‏ گريست و مى‏ گفت: ستايش خدايى

را كه مرا از دنيا نبرد تا تو را در اين جايگاه ببينم، دستت را باز كن. ابو بكر دستش را باز كرد و پيرمرد با او بيعت

نمود و سپس از منبر پايين آمد و از مسجد بيرون رفت.

على عليه السّلام فرمود: دانستى او كه بود؟ گفتم: نه، ولى از كلامش بدم آمد، زيرا گويى از مرگ پيامبر خوشحالى

مى ‏كرد. امام عليه السّلام فرمود: او شيطان لعنه اللَّه بود. پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به من خبر داد كه

شيطان و سران اصحابش نگران بودند كه پيامبر اكرم در روز غدير خم مرا به امر خداوند عزّ و جلّ، به امامت و

خلافت بر مردم و براى مردم نصب كرد و به آنها خبر داد كه من نسبت به آنها از خود آنها سزاوارترم و به آنها

فرمود تا حاضران به غائبان برسانند و همه سران و شيطانهاى ابليس گرد او آمدند و گفتند: همانا اين امّت، مرحومه

و معصومه است و نه تو و نه ما را بر آنها راهى نيست. همانا پيشوا و پناهگاه خود را پس از پيغمبرشان دانستند. در

اين هنگام بود كه شيطان لعنه اللَّه افسرده و غمگين از آن محضردور شد و پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به من

خبر داد كه چون از اين جهان رخت بربندد مردم پس از مخاصمه با يك ديگر در سقيفه بنى ساعده با ابو بكر بيعت

كنند، و از آن جا به مسجد روند و نخستين كسى كه بالاى منبر من با ابو بكر بيعت كند شيطان است كه به چهره

پيرمردى عبادت كوش بدان جا بيايد و چنين و چنان بگويد، سپس از آن جا بيرون رود و شياطين و پيروان خود

را گرد آورد و باد در بينى كند و به جست و خيز پردازد و به آنها گويد: هرگز، شما گمان برديد كه مرا بر ايشان

راهى نيست، اكنون ديديد من با آنها چه كردم تا سرانجام دستور و فرمانبرى خداى عزّ و جلّ و اوامر پيامبر را وانهادند.

بهشت كافى / ترجمه روضه كافى، ص: 394-395

 لوط از اسحاق، و او از پدرش از جدّش روايت كرده كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود:

«هيچ بنده‏اى نيست كه خانواده مؤمنى را شادمان كند مگر آنكه خداوند از آن شادى و سرور، مخلوقى را مى ‏آفريند

كه در روز قيامت به هنگام هر پيشامد سخت به او مى‏ گويد: اى دوست خدا مترس، و او مى ‏پرسد: تو كيستى خدا تو

را رحمت‏ كند كه اگر دنيا از آن من بود، آن را در ازاى پاداش (محبّت) تو ناچيز مى ‏ديدم؟! پاسخ مى‏ دهد: من همان

سرورى هستم كه تو (در دنيا) به فلان خانواده ارزانى داشتى.”

پاداش نيكيها و كيفر گناهان / ترجمه ثواب الأعمال، ص: 384

حسين بن يزيد  از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود:

“اگر به مسلمان (گرسنه‏اى) صدقه دهم به اندازه‏ اى كه سير شود، در پيش من محبوبتر از اينكه افقى از مردم را سير كنم؛”

راوى مى‏ گويد كه پرسيدم: افق چيست؟ فرمود:” صد هزار نفر يا بيشتر.”